ALTINCI HİKÂYE

Bâyezid-i Bastamî Hazretleri, bir gün yatsı namazını kıldıktan sonra mescidden dışarı çıkmak üzere bir ayağını dışarı attığı zaman, tam o esnada İmam Ebû Abdullah Hazretleri, kendisini ziyarete gelir ve mescidin iki kapısı önünde karşılaşıp sohbete başlarlar. Hakâyık ve esrardan konuşmaya dalarlar ve muhabbet-i ilâhî'den dolayı son derece zevk ve şevk içerisinde oldukları için sabahın olduğunu fark edemezler. Müezzin efendi «Sabah namazının vakti gecikti» diyerek geldiği zaman, sabahın olduğunu fark ederler. İmam Abdullah Hazretleri:

— Bu gece ne güzel bir gecedir ki, sabahı duyulmadı, der. Hazreti Bâyezid de:

— Bu hal, muhabbetullah ile bize acâib değildir. Zira bu şehirde bir genç, bir kıza âşık olmuş da, bir gece akşam namazından sonra ta sabaha kadar kız yukarıda oğlan aşağıda sohbet etmişler. Neşelerinden o kadar kendilerinden geçmişler ki, sabah ezanını yatsı ezanı zannetmişler de kız «Babam yatsı namazından gelmeden içeriye gireyim» derken bir de bakarlar ki sabah olmuş.

Onlar Hak'kın gayri bir sevgi uğrunda, sabahın olduğunu fark edemezler de, muhabbetullah ve zikrullah ile iki velînin sabahın olduğunu duymamaları acâib midir? buyurur

Bir kimsede muhabbetullah olursa, O'nun gözüne zikrullah ve ibadet ile uyku girmezmiş.

* * *