YEDİNCİ HİKÂYE

Hz. Şeyh Ebû Hafs Ömer'den rivayet edilmiştir:

Bir yiğit daima: «Ya Kadîmü'l-İhsâni İhsânüke'l-Kadîm» diye dua edermiş. Salih bir zat da O'na, neden daima bu dua ile meşgul olup, başka zikir ve dua etmediğinin sebebini sorar, Yiğit ise şöyle anlatır:

— Ben her ne zaman bir yerde, sünnet ve düğün cemaati olsa, kadın elbiseleri giyer ve o cemaata giderek, kadınları seyrederdim. Bir gün emırimizin kızı gelin olmuştu. O'nun da düğününe gittim ve kadınları seyrederken, o evde beyin çok kıymetli bir mücevheri kayboldu. Orada bulunan bütün kadınları bir yere topladılar. Ve hepsini soyarak aramaya başladılar. Sıra bana yaklaşmıştı. Eğer sırrım meydana çıkarsa halim ne olur diye korkudan «Ya Kadîmü'l-İhsâni îhsânü-ke'l-Kadîm» diye dua etmeye başladım. Ve ya Rabbî, eğer bu günahkâr kulunu bu tehlikeden kurtarırsan, bundan sonra böyle bir günah işlemeyeceğime tevbe-i nasûh ile tevbe olsun, diyerek Cenabı Hak'ka söz verdim. Tam sıra bana geldi ve soymaya başlayacakları bir anda «Cevher bulundu, kimseyi aramayın» diye bir ses duyuldu, İşte ben de o dua sayesinde büyük bir tehlikeden kurtuldum.

* * *