DOKUZUNCU HİKÂYE

Hz. Rasûlüllah'ın (S.A.V.), İslâm Dini'ne daveti aşikâr olup, zengin-fakir bütün insanlar tereddüt etmeden imana gelmeye başlamışlardı. Kureyş müşriklerinden beş kişinin Rasûlü Ekrem'e olan düşmanlıkları son dereceye varmıştı. Hz. Allah Celle ve Alâ, o dinsiz kâfirlerin her birisine ayrı bir belâ vererek helak etti.

Onlardan birisi, As bin Vâil Semhî idi. Bir gün sahraya çıktığı zaman, bir yılan sokmuş ve zehiri gövdesine yayılınca, Muhammed'in (S.A.V.) Rabbi beni helak etti diye feryad ede ede gebermişti.

İkinci Haris idi. Melunun kaafilesi bir gün yolda gelirken, karşılamaya çıkmıştı. Atı üzerinden başı üstüne yere düştü ve: «Aman beni şunların elinden kurtarın» diye bağırmaya başladı. Adamları, biz senden başka kimseyi görmüyoruz ki, diye cevap verince, Muhammed'in Rabbi beni katletti diyerek, helak oldu.

Üçüncüsü ise Esved bin Abdülmuttalib idi. O da bir gün sahraya çıkmıştı. Tekrar geri dönünce kapkara olmuştu. O derece ki evine geldiği zaman, «sen kimsin» diye soruldu. «Ben evin sahibiyim» dedi. Onlar ise hayır sen bu evin sahibi değilsin, zira ev sahibi güzel bir kimse idi, sen ise bir kefen soyucu pis bir kimsesin,» dediler. Melun hayretinden başını kapının eşiğine koydu ve, Muhammed'in Rabbi beni helak etti, diyerek geberdi.

Dördüncüsü ise, Esved bin AbdûlBaûs idi. Bir gün tuzlu balık yemiş ve harareti bir türlü gitmemişti. Su içe içe karnı şişmiş ve nihayet, Muhammed'in Rabbi beni katletti, diyerek helak olmuştu.

Beşincisi ise Velîd bin Mugıyre idi. Melun bir gün sahraya çıkıp havaya bir ok atmıştı, Okun arkasından başını havaya kaldırıp bakarken ok, gelip gözüne saplanmış ve Muhammed'in Rabbi beni katletti, diyerek canı cehenneme gitmişti.

Onların helakini müteâkib Hz. Cebrail gelerek, Hak'kın selâmını tebliğ ve biraz da Efendimizi teselli ettikten sonra «İstihza edicilere karşı, biz sana kâfiyiz.» mealindeki âyet-i kerîmeyi inzal etmişti.

* * *