DÖRDÜNCÜ HİKÂYE

Nuh Bin Mansur isminde arif bir padişahın, zamanın teki denecek güzellikte bir oğlu varmış. Padişahın askerlerinden birisi de bu şehzadeye muhabbet ile âşık olmuş. Bu iş o dereceye varmış ki, halk arasında yayılıp, padişahın kulağına kadar gelmiş.

Padişah bir gün şehzadeye, atına binip bir tarafta durmasını emreder ve O'nun âşkını anlamak için askerleri önünden geçirir. O bîçare âşık olan asker geçerken benzi sararır ve rengi değişir. Padişah feraset nuru ile, âşıkın o olduğunu anlar. Oğluna atından inerek, o askeri gücü yettiği kadar sıkmasını emreder. Şehzade de babasının emrini yerine getirince, dertli âşık o anda ruhunu teslim eder.

Bunun üzerine padişah:

— Bu kişiyi alın ve ta'zim ile bizim kabristanımıza defnedin, diye emreder.

Bir kaç gün sonra, padişaha arkadaşları, o kişiyi niçin kendi kabirlerine koydurduğunu sorarlar. Padişah:

— O kimseyi, muhabbet davasında sadık olup olmadığı hususunda imtihan ettik ve gördük ki, sadıktır. Onun için kendi kabrimize koydurduk. Bir kimse bize muhabbet ile helak olsa, o kimse bizdendir, diye buyurur.

* * *