YEDİNCİ HİKÂYE

Bir gün Hz. İsa Aleyhisselâm, eshabı ile beraber seyahat ederken, bir kimse gelip onlara katılır. Hz. İsa'nın eshabından birisi o kimseye «Ey fâsık ve bâtıl kimse, senin benimle yoldaş olmaya hakkın yoktur, bizden uzak ol.» deyince, o kimse çok mahzun olur ve ettiği fıska son derece pişmanlık duyar. Bunun için, Hz. İsa'dan ayrılacağına üzülürken, taraf-ı izzetten Hz. İsa'ya;

— O fâsık kimse ile, O'nu men eden arkadaşına dua etmelerini söyle, dualarını hemen kabul edeceğim, diye vahiy nazil olur.

Hz. İsa Aleyhisselâm da o iki kişiye olan vahyi tebliğ eder. Men eden kimse:

— Ya Rabbî, şu fâsık ile beni, dünya ve ahirette bir arada bulundurma diye dua eder. O fâsık kimse de:

— Ya Rabbî, bana tevbeyi müyesser edip, Hz. İsa ile beni, dünya ve ahirette bir eyleyip ayırma, diye duada bulunur.

Bunun üzerine Hak Celle ve Âlâ Hazretlerinden:

- Ya İsâ! O fâsık kimsenin tevbesini kabul ettim, seninle beraber cennete girse gerektir. O'nu men eden ise, o müslümana hürmeti terk ettiği için, seninle birlikte bulunamayacak ve cehenneme dahil olacaktır, diye vahyi ilâhî geldi.

Bu kısadan hisse şudur ki; Cenabı Hak'kın mahlûkâtının her birine hakaret ile bakmaktan ve hafife almaktan kaçınmak ve bir kimsenin ayıbını görmeyip, kendisini herkesten aşağı görmekle, rızâ-i ilâhiyeyi tahsîl eylemektir.

* * *